De klobbe

Hanna lop met een kussen onder de ene aarm en een brettie met daorop een beker koffie en een plak cake in d’aander haand naor de tuun. Die eerste keer daj in het veurjaor weer boeten kunt zitten, vindt zij een van de mooiste daogen van ’t jaor.

Toen ze hier jaoren leden kommen bint te wonen hebt ze drekt aachter in de tuun een zitkoel maokt. Daorin steit sinds die tied een klobbe met aacht boomstamkrukkies der omhèen.  Ze lèegt het kussen op een boomstammegie, zet heur brettie op de klobbe en wref even leefdevol over de gladde bovenkaant. De gele vaarf en de zwaarte bloompies zit der nog mooi op! Der komp een glimlach op heur gezicht as ze daor in het veurjaoszunnegie even vortdreumt.  
 Ze zöt zichzölf weer huppeln van school naor hoes. Aans is ze meestieds de lèeste die nao school weer thoes is, maor der bint middaogen, dan wil ze wel anmaoken. Ze geit dan niet met aander kinder speulen. Nee, zij geit, as ze met pap en mam en opa en oma thee dronken hef, met opa naor zien klomphok. Opa is klompenmaoker en zien machines staot daor. As die an bint, mag ze der niet kommen, maor op dizze middaogen moet e heul veul klompen, die oet de dreugoven kommen bint, vaarven en zij mag helpen. 

‘Opa, hej de thee al op? Koj nou met?’ Ze hef gien geduld meer, maor opa stek al een sigaar in de braand en lop met heur met. Hij drag aaid hetzölfde good as e an 't waark is; een broene stuutsiekoren boks en een blauwe kiel over een griesgeroete flanellen boezeroen. Op zien kop hef e een aole pet en tussen zien lippen hangt alle mörgens een vies, nat sjekkie en alle middaogen een dikke sigaar.

In het klomphok ruukt het naor fris zaogsel en naor opa zien sigaar. In ‘t midden steit een zwaarte potkachel te snorren. De kachelpiep lop omhoog en geit met een haokse bocht zo deur de aachtermuur. Deur de raompies kuj boeten de rookwolken zeen verwaaien. In de kachel, aachter het micaglassie, zöt Hanna een mooi oranje vlammenspel. 

‘Opa, kiek, de vlammegies doet tikkerie in de kachel.’ Ze mag daor zo geern naor kieken as ze op heur eigen stoofie zit bij de klobbe van opa. Een klobbe is een stuk boomstam waor de schors aof is en waor dree poten onder zet bint. Opa gebruukt boeten een klobbe om holt te kloven, maor hier binnen is ’t een taofelie.

Naost de kachel staot hoge staopels witte klompen. Die moet vannaomiddag allemaol een kleurtie kriegen. Okergeel moet ze worden met een zwaarte raand laangs de onderkaant. An die kleur kuj zeen, dat het opa’s klompen bint. Opa zet een paor kleine witte klompies op de klobbe en een klein jampottie met wat vaarf oet zien grote blik. Zij mag ok vaarven! Dat ze dat vaoker döt, kuj an de gele vlekken op de klobbe zeen. 

Dizze middaogen bint zo gezellig, zo met ’n beiden bij de kachel. Onder ’t vaarven vertèelt opa aaid verhaolen over vroger. 

‘Weej wel ho ik verkering kreeg met je oma? Ik woonde in een klein dörpie hier vlakbij en je oma woonde in een aander klein dörpie, zo’n zèes kilometer wieder. Toen der een keer maarkt was, was der ok daansen in de kroeg vlakbij heur hoes. Ik gung daorhèen met mien breurs. Wij mussen dat heule èende lopen!’
 ‘Maor opa, haj toen gien fiets dan?’ Het wichie is verbaosd: ‘zèes kilometer lopen veur een feessie? Da’s wel een heul èende en ho lang waren je dan wel niet onderweg?’

‘Tja, wij waren wel een dik uur onderweg. Maor het was de muite weerd, want een van mien breurs en ik kregen beiden verkering. Ik met joen oma, en hij met een zuster van heur.’

‘Nou, ik hoop dat ik laoter verkering krieg met een jong die dichterbij woont. Of misschien hef die dan wel al een brommer. Dat liekt mij beter dan zo’n èende lopen!’ Opa moet wat lachen: ‘Laot dat nog maor even duren, maor veur de echte leefde moej wel wat over hebben, mien wicht! En nou klompies vaarven!’ 

Onder ’t praoten hef opa al heul wat klompen van een kleurtie veurzeen. Hanna pakt een van heur klompies en de kwast. Met de tong een klein èendtie oet de mond döt ze good heur bèest om zunder motten te vaarven. Maor ja, je hebt maor zo wat teveul vaarf an de kwast en aof en to drupt der wat op de klobbe.

‘Gef niks, mien wicht. Het is gien taofel in de kaomer van oma. Dit is mien taofel en daor mag wel een keer een vlekkie op kommen!’ 

An ’t èende van de middag hef opa de heule staopel grote klompen daon en Hanna heur eigen paor kleingies bint ok klaor. 

‘Dat hej netties daon! Maok jij je kwast zölf schoon?’ Hanna is bliede met opa’s lof en zet heur kwast in een jampottie met taarpentien.  

Nou moet de klompen allemaol dreugen. Opa gooit nog wat holt in de kachel en daormet is ’t waark daon veur vandaog. Mörgen geit e weer wieder. Dan moet de helft lakt worden en op d’aander helft moet nog een zwaart petroontie, ‘bloompies’ neumt e dat.   

Hanna drinkt heur thee op, die deur heur gedreum al aordig aofkoeld is. Het lege koppie zet ze op de klobbe naost de zwaarte bloompies. Dat bint net zukse bloompies as opa vroger op de klompen schilderde. Ze is slim wies met dit unieke taofelie! 

Opa wör tachtig en stopte met het maoken van klompen. Hij har gien opvolger en zien machines wörden verkòocht an een museum. Naodat ze ophaold waren, was het klomphok leeg. Gien machines meer, gien opa, gien geur van fris holt, gien sigaar en ok niks gien gezelligheid meer. As lèeste stun de klobbe der nog. De klobbe met de gele vaarfvlekken. Der waren mèensen, die zeden dat die maor kloofd mus worden, zodat de kachel der nog een toertie van branden kun. Dan waren je van dat onding aof. Maor opa wus der een aander bestemming veur. Hij vaarfde de bovenkaant okergeel met een bloompie, net as op zien klompen. Der kwam een dikke laog lak overhèen zodat dit lang metgaon kun.  

Zo kreeg Hanna jaoren leden de klobbe van hum, as andèenken an aal die gezellige middagen met ’n beiden. En aaid, as ze in heur tuun in de zitkoel zit, wref ze even over de gladde, gele bovenkaant van de klobbe en dèenkt met een glimlach op heur gezicht even weer an die gezellige uurties, saomen met opa in ’t klomphok.

Henderkien, jannewaori 2022

*********************************************************************

                                                                         “Mam is leefde, zo puur, zo zaacht,
                                                                                                 maor doej heur kinder onrecht an,
                                                                                                  zörg dan daj vortkomt, want dan
                                                                                                     geit de tijger in heur op jaacht.”

 Wraak kan o zo zeut wezen!

De wekker op 't naachtkassie raotelt al even eer Rob hum met een beste klap het zwiegen oplèegt. 

‘Ro-ob! Koj deroet? De wekker hef al aoflopen en je moet zo naor school! Ik heb je Brinta al klaorzet.' Zien mam rop hum onder an de trap, net as alle mörgens. Rob zucht ies en sleept zich dan oet berre. Eerst maor naor de douche in. Hij haolt een waslap om de snoet, poetst zien tanden en dan vindt e 't wel good. Hij trekt hum an, maor met de broek nog haalf om de kont lat e zich weer op zien berre vallen. Naor school ... as e daor allén maor an dèenkt, kreg e vortdaolijk pien in ’t lief en bleef e het leefst de heule dag in berre. 
 'Ro-ob! Schiet ies op! Ik roop je niet weer, heur!' Zien mam wordt wat kribbig, het is ok alle mörgens hetzölfde leedtie met die jong! 
 'Ja-ha! Ik kom der al an!' Hij trekt hum wieder an, pakt zien schooltas en stommelt de trap aof.  
 Het is al aacht uur wèest as e eindelijk met een slakkengangegie de oprit aoffietst en op weg is naor school. Bij alle ziedwegen holdt e in en kek e wat schichtig om hum hèen. As e vlakbij school is, komt hum twee wichter aachterop. Het is de tweeling van Jansen. Gadverdarrie, hij is weer net te laot van hoes gaon. Hij heurt ze al van verre lachen. Hij trapt wat haarder, maor een van de wichter redt al naost hum.

‘Hee klein onderdeurtie, klein stinkboertie, waor gao jij hèen? De kleuterschool is d'aander kaant op!' Ze gef hum een flinke drukker opzied, waordeur hij met het veurwiel in de baarm komp en wel aofstappen moet. Intied schupt 't aander wicht zien schooltas aachter van zien fiets aof. De tas valt precies in een modderplas naost de weg. 
 'Gao jij maor gauw weer naor hoes, stinkboertie! Ik wil joe niet in oonze klas! Je stinkt naor koeien! Jakkes, viezerd!' As e zien tas op wil pakken, gef ze nog een flinke schup tegen de fiets, waordeur Rob met fiets en al vlak naost zien tas belandt. De wichter stapt gierend van 't lachen weer op de fiets en laot Rob in de modder zitten. Die steit het reren naoder dan het lachen. Dit is nao dree maond van pesterijen veur hum de druppel die de emmer döt overlopen. Hij pakt zien fiets op.  Der drupt allemaol viezigheid van ’t stuur en ’t zaodel en hij zöt dat 't veurlicht der lós an haangt. De jasbeschaarmer lig in een paor stukken in de baarm. 
 'Ik pak 't niet op, ik do 't niet, 'k heb 't der ook niet hèengooit, stomme trutten!' Hij is glèende, zo hellig, en fietst, veul haarder as de hèenweg, weerom naor hoes! 
 'Wat zal mam wel niet zeggen van mien smerige broek en mien tas vol blubber? En mien kapotte fiets dan?' Der rolt dikke traonen over zien wangen, traonen van kwaoiigheid. Hij wil heulemaol nooit meer naor die stomme school! Hij wil die stomme trutten nooit, maor dan ok nooit meer zeen!  
 Zien mam kek raor op as e de oprit weer op komp racen. Oei, dat geit ja zo haard, as dat maor good geit. Ze lop gauw over de deel naor boeten. Daor hef Rob de fiets en zien tas op 't gras gooit en hij zit zölf hartverscheurend te reren op de regenput. 
 'Wat is dit nou?' Ze geit naost hum zitten en slag een aarm um hum hèen. 'Vertel mij ies, wat is der gebeurd?' 
 Rob vertelt met horten en steuten wat der onderweg naor school gebeurd is en dan vertelt e ok dat dizze twee wichter hum al pest en oetscheldt vanaof het begun van het schooljaor en aal zo, dat gieneen het heurt of zöt. Hij har het al een paor keer an meester vertèeld, maor die har der wat om laacht en zèegd, dat e dan maor wat beter van zich aof mus bieten. 
 As mam dat heurt, begunt ze wat ropperig in de hoed te worden. 
 'Dat is toch verdorie gien praot geliek,' moppert ze wat in heur zölf, 'ik har van meester aans verwaacht! Zuks moej toch anpakken en oplössen?' Mam begrep nou ok ineens waorom Rob ‘s mörgens zien berre niet oet wil.
 'Waorom hej je pap en mij dit niet eerder vertèeld? vrag ze as ze Rob zien traonen met heur buusdook dreugt.
 'Ik heb 't wel an pap zèegd, maor die zee, dat ik mij niet an mus stellen en mij as een boerenkerel  mus gedraogen. Ik mus niet zo benauwd wezen en toch wel twee wichter an kunnen, dat zee e.'
 Mam kreg de wangen aal rooier nou ze luustert naor Rob zien verhaol. As die oetpraot is en nog wat naosnukt, slag ze heur aarms stief om hum hèen.
 'Niet meer reren, mien jong. Blief jij vandaog maor lekker thoes. Gao eerst maor ies wat schoon good antrekken en dan gaot wij dommiet saomen koffie drinken. Ik gao nog even naor 't dörp in. As jij klaor bint, bin ik der ok wel weer.' 
 Rob geit naor boven en mam bessemt naor heur fiets op de deel. Ze schupt de stander omhoog en redt dan met een flinke vaort op de ket het dörp in, onderweg haardop foeternd: ‘Wat dèenkt ze wel!’  
 Een uurtie laoter zit ze met 'n beiden an de koffie. Mam hef wat lekkere koken metnomen van de bakker in 't dörp. Ze geniet in stilte van de eerste happies, dan zèeg ze tegen Rob: 'Moej luustern, Rob, vandaog muj thoesblieven, maor mörgen gaoj gewoon weer naor school. Je kunt je leven niet laoten verpesten deur twee van zukke rötwichter, oké? Enne, ik dèenk haost, dat 't pesten wel aoflopen zal wezen!' Hij pruttelt nog wat tegen, maor mam is niet op aander gedaachten te brengen. Ze blef derbij; mörgen weer naor school! 
 De volgende dag stapt Rob met dezölfde tegenzin as de dag derveur op zien fiets. Pap hef die guster daolijk weer klaormaokt en mam hef de modder deraof haold. 
 Hij kek nog veul meer om zich hèen as aans, maor komp dizze keer zunder kleerscheuren op school an. As e de fiets in 't fietsenhok wil zetten, steit de tweeling van Jansen daor ok net. Hij zucht en waacht gelaoten op weer neie pesterijen, maor die blieft oet. Rob kek vrömd op. De wichter haost zich allebei het fietsenhok oet. As Rob naor de  fietsen van de wichter kek, zöt e dat bij de een de pakkiesdraoger met een touwgie an 't zaodel vaastknupt is en bij de aander het veur- en aachterlicht met ducttape vaastplakt zit. Boetendat zit beide fietsen onder de modder. Hij kek eerst even om hum hèen veurdat e met een grijns van oor tot oor het schoolplein opstapt.   

Henderkien, december 2021

*********************************************************************
Mans Tierelier op dweeltocht deur Nörg

Vroger was de zaoterdag aaid een drokke dag bij oons thoes. Opa en pap hadden veul anloop in de scheersalon, oma was boeten an ’t blad hemmeln en mam was an ’t poetsen in de winkel. Der wör wel even pauze hollen veur twee kop kovvie, een beetie vlot aachter mekaor an. Opa schonk de kovvie nogal ies oet het koppie op het schöttelie, zodat het gauwer kold wör. Der zaten ja scheerklanten op hum te waachten. 
 As wij dan met mekaor rond de taofel zaten, luusterden wij naor de RONO, naor De Stamtoavel (Grönningse spelling, 1979 – 1998) en laachten om de Grönniger moppies, alle zin en onzin die naor veuren kwam. Hartstikke mooi programma! 

Een aander programma dat ze bij oons thoes allemaol mooi vonden, was ‘Bej de scheerbaos’ met Steven Lakmoes en zien verloofde Tinie (1950), maor het allermooist waren toch wel de verhaolen, vertèeld deur Mans Tierelier (Max Douwes) over klein Rieksie, d’ol domnee, Jans Druppie en Aorend van de Roege Bulten (1950 – 1960). Die programma’s heb ik zölf nooit heurd, waren veur mien tied, maor mien pap vertèelde der vaok over. Toen der een bookie van Mans oetbraacht wör, gung e dat netuurlijk drekt kopen bij het bookwinkelie van Marinus en Dicky van der Spoel bij oons an ‘t Westèende. Daor plakten ze op 't eerste blad altied een klein naomstickerie over de pries, die der met een potlood veurin schreven was. Zo wee'k dat het daor kòocht is.

Mien pap las dat bookie vaok, laachte wat, zette 't in zien kleine kaast, las 't nog ies weer, zette 't weer tussen de aandere Drèentse bookies en zo gung dat jaoren deur, totdaw zien spullegies mussen verdelen en het bookie in mien bokenkaast trèechtkwam. Ik las der stukkies oet, laachte wat en zette 't weerom, ik dee percies net as mien pap.

Omdat mien kaast op een dag wat te vol wör, mus ik wat oprumen. In de zummervekaansie har ik daor mooi tied veur. Mans Tierelier was, zo von ik, wat aolerwets en ik har alles nou al zo vaok lezen. Zo gung e saomen met nog een staopel aandere boken in een grote deus naor de historische vereniging veur heur bokenmaarkt en ik kreeg weer ruumte op de plaanken veur neie boken! 

Het jaor daornao in febrewaori was de bokenmaarkt. Ik gung die nommerdag hèen om te zeen of der nog wat veur mij bij was. Toch ok stiekem even kieken of Mans nog bij de streektaolboken laag. Vast verkòocht, hij was niet meer te vinden.

Ik kòocht een tasvol boken, ze waren ja niet duur en gung naor hoes. Daor pakte ik mien tas oet, zöcht een oet om drekt te lezen en de rest zette ik in de kaast. Der was weer ruumte!

Ik was net op de baank neerploft met een beker thee en mien book toen mien vriendin even kwam anwaaien veur thee en een praotie. An het stuur van de fiets hung een grote tas. Ze vertelde dat zij ok naor de bokenmaarkt wèest was en dat die tas vol zat met heur ankopen. Ze leut mij zeen wat der allemaol in zat. Ok mooie boken, we konden aof en to wel ies wat ruilen. En ... ze har ok een kedogie veur mij … Mans Tierelier was nao zien dweeltocht deur Nörg weer thoes en ik kon niet aans as hum weer op zien aole plekkie in mien bokenkaast zetten! Ik dèenk dat dat een bosschup van boven was; mien pap vun ‘t dèenk nog gien tied um hum weg te doon.

Henderkien, augustus 2020

***********************************************************************
Nostalgie, een zaoterdag in 1967    

Nog dik onder mien broengeroete wollen dekens, maokt van èechte schaopenwol, wor ik langzaom wakker.

Deur het openstaonde raompie komp de geur van pasbakken stoet van de bakkerij van de overkaant. Mmmm, dat ruukt toch zo lekker. Je zult der trek van kriegen. Maor toch haolt de geur mij nog niet over om mien hollegie te verlaoten. Het lig der nog zo lekker waarm!

Het is nog stil op straot. Der riedt nog niet veul auto's, maor ik heur wel dat oma in boeten al an 't hemmeln is. Ik heur de bessem driftig over de tegels gaon. Het is hemmeltied! 
 Oma zal wel weer foetern op al dat blad dat van de bomen op de brink over de straot tegen oons hek an waait is. Ik heur heur klompen onder mien raom laangsgaon. Ik weet, nou brèengt ze een körf vol blad naor de klompenoven aachter 't hoes. Mien opa is klompenmaoker en wij hebt aachter ’t hoes een oven staon, waor pasgemaokte klompen een poos in moet staon te dreugen en daor wordt van alles in verbraand. 

Onder mij heur ik deur de holten vloor het geroezemoes van veul manlu in oonze scheersalon. Op zaoterdag is 't altied drok met scheerklanten. Dat is altied heul gezellig. De manlu zit der vaok laang met mekaor te praoten! Daor moet ik dommiet nog even hèen, kieken of ik nog en rollegie drop krieg van een van de mannen, want dat gebeurt vaok. Een rollegie drop van tien cent oet oonze eigen winkel!

As ik eindelijk oet mien waarme nussie stap, loop ik, naodat ik mij wat waarms antrokken heb, naor de zolder boven ’t klomphok. Halverwege zit een dikke steunbalk. Daor mag ik niet overhèen, want aachter de balk bint de plaanken niet heulemaol betrouwbaor. Daor staot staopels klompen in alle maoten, netties op een rij te waachten tot ze verkòocht wordt. Oma neumt dit de beun! Ik hang haalf over de balk, zodat ik deur een gat in een van de plaanken naor beneden kieken kan. Ha, oom Albert is al an ’t vegen in ‘t klomphok! Ik ruuk het ok, de geur van frisse spaonen en fris zaogsel. Ik weet, ok dat geit allemaol in de klompenoven aachter ’t hoes.

Al die geuren, die geluden en de bedrievigheid zèeg mij maor een ding: het is zaoterdag vandaog!

Ik gao zingend naor beneden. Daor is de taofel nog niet aofruumd. Opa, oma, oom Albert en pap en mam hebt wel al eten, maor wij, mien grote zus, mien zussie en ik bint vandaog wat laoter. Dat kan op zu'n vrije dag!

Vanmörgen moet mien zussie en ik oons nog even zölf vermaoken, maor vanmiddag nao ’t eten, as het zwilkie van taofel haold is en het mooie rooie pluche kleed derop lig én oom Albert zich omtrokken hef in zien gooie good, dan … dan gaot wij met hom spellegies doon. Mèens, aarger je niet, het vlooienspel, mikado of kaorten. En wat veur spellegie wij ok met hom doot, hij verlös het altied van oons. De mooiste zaoterdag die der is!

Henderkien,  september 2019

************************************************************************
Het Gladiolenfeest

Vandaog wordt de gladiolenoogst vierd. De kwekers bint hartstikke tevreden, want ze hebt van 't zummer prima weer had en ze oogst dan ok mooie lange gladiolen. Het kan dus ok een mooi lang feest worden vanaovend in de dörpskroeg.
 Roos is een van de eersten, die anwezig is, omdat de taxi heur al vro ophaold hef. Maor dat vind ze heulemaol niet aarg, want nou hef ze een mooi plekkie oetzöcht waor ze de heule zaol kan overzeen. Ze zit vol verwondering om heur hèen te kieken. Wat is de zaol mooi versierd. Langs de muren hangt slingers in felle kleuren. Ballonnen an glinsternde linties maokt van het plafond een feestelijk, bont geheul. En overal in de zaol staot grote, hoge vaozen met dikke bossen gladiolen in alle kleuren van de regenboog. Gladiolen bint de allermooiste blomen, vindt Roos.
 Op 't teneel is een veermansbandtie welkomsmuziek an 't speulen terwijl 't volk staodigan binnendruppelt. De zanger knipoogt naor Roos as heur blikken mekaor kruust. Ze bloost en kek gauw een aandere kaant op.
 Daor bint heur dree vriendinnen Viola, Margriet en Iris ok al. Ze komt vrolijk lachend en kletsend binnen. Roos zwaait naor ze en as ze heur zeet,  zwaait ze weerom. 
 'Moi Roos, wat bin jij al mooi op tied! En wat een mooi plekkie hej veur oons oetzöcht!' Viola ploft naost Roos op een stool. De aandere twee kiekt eerst nog wat in 't ronne veur ze ok gaot zitten. Met mekaor hebt ze heul wat te bepraoten. Je zult niet zeggen dat ze die middag ok al de heule middag saomen deurbraacht hebt. Je vraogt je aof waor ze 't zoal over hebt, maor dat lat zich gauw raoden. 't Geit veural over de jongemannen, die anwezig bint. De wichter hebt heur doel en versierstrategie vanmiddag al oetgebreid met mekaor bepaold. Allén Roos döt daor niet an met. Ze heurt het allemaol met een glimlach an, maor kek tiedens het gesprek regelmaotig een keer naor 't teneel. Dat ene knipoogie hef een boel teweeg braacht.
 Iris hef een draankie regelt veur alleveer en ze proost: 'Op een goeie vangst!' Margriet lat der gien gras over gruien en stapt geliek op heur doel aof. Ze trekt Pieter met de daansvloor op. 'Nou', zèeg Iris, 'die zeen we vanaovend niet weerom. As ik mien glas leeg heb, zal ik ies kieken of ik Joop ok an 't daansen kan kriegen.' Een poosie laoter zöt Roos heur dichtbij Joop zitten, drok in gesprek, maor nog niet an 't daansen. 
 Viola en Roos blieft nog even zitten. Roos zöt dat Viola aal naor Albert,  de jongste gladiolenkweker van 't dörp, zit te kieken. 'Waorom gaoj niet naor hum to, even praoten of daansen?' 'Dat duur ik niet good', zèeg Viola, 'en ik wil joe ok eigenlieks niet allén laoten zitten hier.' Ze praot nog even en dan ziet ze Albert an kommen lopen. 'Ik geleuf dat 't probleem vanzölf oplöst wordt', laacht Roos, 'en metgaon heur!', zèeg ze der dwingend aachteran. Albert vrag Viola of ze zin hef om te daansen, maor veurdat ze antwoord kan geven, hef e heur haand al pakt, trekt heur van de stool en nemp heur met de daansvloor op. Die twee kunnen hartstikke mooi daansen saomen, zöt Roos, die allén aachterblef, een beetie een sneu muurbloompie. Ze zöt alledree heur vriendinnen daansen en lol hebben. Dat zol ze zölf ok geern willen, maor ze zol niet weten wel met heur daansen wil. Ze kek de zaol ies weer rond en heur blik blef hangen op 't teneel. Ze vind de zanger stiekempies wel een  leuke vent en stelt zich veur ho 't zol wezen as die heur zol vraogen. In gedaachten zöt ze zich al in zien aarms rondzwieren, maor ja .... ze zucht en bestèelt nog maor ies wat te drinken en bekek vanaof de kaant het heule gebeuren.
 De meziek kondigt een instrumentaol nummer an. De zanger springt van 't teneel en komp naor Roos. 'Moi, ik bin Bas’, en hij pakt een stool en komp bij heur zitten. Roos schrikt der wat van, maor stelt zich ook veur. Zachies zèeg ze: ’Moi, ik bin Roos’.
 ‘Ho vi’j oonze meziek? Vi’j ’t wat?’, vrag e heur. Ze knikt. ‘Ja, hartstikke mooi! Ik vin trouwens ok daj mooi zingt!’
 ‘En’, vrag e wieder, ‘waorom daans jij dan niet?’
 ‘Ja duh, ik kan niet daansen. Dat kuj ja wel zeen.’
 ‘Nou, percies, dat wil ik dan zeker wel ies zeen.’ En veur Roos der op verdaacht is, sleept e heur met de daansvloor op. Ze moet zich eerst good vaastholden, want hij draait heur rolstool rap in ’t ronne, maor geleidelijk an kreg ze der meer vertrouwen in en met een grote lach en rode blos daanst ze saomen de heule daansvloor over tot e heur weer naor heur taofelie brèengt. ‘Ik moet weer an de bak, maor ik kom dommiet weerom. Niet vortgaon!’ Hij springt ’t teneel weer op en zingt het volgende nummer weer met met de band.
 Viola, Iris en Margriet komt aof en to even bij heur kletsen, maor ze daanst ok alledree zo weer vort met de jongens. Zij kunt der niet genog van kriegen en veur heur kan de aovend niet laang genog duren, maor veur Roos kan de aovend niet gauw genog veurbij gaon. Ze wil zo geern nog ies met Bas daansen, maor ja, hij moet eerst zingen, maor hij hef zèegd dat e weerom komp en daor waacht ze met ongeduld op.   

Henderkien, april 2019
**************************************************************************
Een heul klein leefdesleedtie 

'Jij bint mien allerleefste leef'
 Dat was 't enige zinnegie dat e schreven har in de uren die de Drèentse leedtiesschriever aachter zien bureau zat te prakkezeren. Aof en to schreef e wat in zien schriffie, kraste 't ok geliek weer deur. Hij kun gien begun kriegen an het leefdesleedtie dat e veur zien leef schrieven wol. Waorom wol dat nou niet lukken? Hij heurde daogelieks zoveul mooie teksten op de radio en bij hum kwam der niks zinnigs oet de pen.
 'Jij bint mien allerleefste leef'.
 Hij las de zin aal maor weer en kwam niks wieder. Hij daacht an ho ’t begunt was. Ze was nog maor een wichie toen ze verkeren kregen, maor hij was geliek heulemaol ondersteboven van heur. Zij braacht hum leefde, zoas e dat niet kèende. Het leven met heur was vanaof de eerste dag een feest! En nou, nou kwam e niet wieder as dat ene körte zinnegie: 
 'Jij bint mien allerleefste leef'.
 En dat terwijl zien haart overleup van leefde. Hij was toch zo heul slim bliede met heur. Waorum kun e door nou de woorden niet veur vinden?
 Maor toen het onderwarp van zien nog te schrieven leedtie hum een koppie thee met een kookie en een kussie kwam brengen, gaf zij hum dudelijkheid.
 'Jij bint mien allerleefste leef'.
 Ze las de zin haardop en zee tegen hum: ‘Wat een allermooist Drèents leefdesleedtie! Niet teveul woorden an voel maoken heur!’ En met een haandkussie en een ‘Ik ok van joe!’ leup ze de kaomer weer oet!

Henderkien, febrewaori 2019
**************************************************************************

                                                                  “ ….. Why, oh why my love,
                                                                    didn’t you come back to me
                                                        and bring me back my hat ….. ”
                                                                                 Oet “Lost love” van John Jacobs

De hood

"Ik weet daj slim wies bint met je pap, maor mien jong, je pap is je echte pap niet ...." 

Jacob de Vries, Job, zat op een aole zummerstool in zien tuun an die woorden van zien mam te dèenken. Zien haanden speulden wat met de leren hood, die e vanmörgen van heur kreeg.
 Guster bèelde ze om te zeggen, dat ze vanmörgen kwam koffiedrinken. Ze wol wat met hum bepraoten. En zo stun ze even veur tien in zien keuken met een tas onder de aarm. Naodat Job koffie inschonken har, haolde ze de hood oet heur tas. Ze heul 'm even tegen zich an en lèegde 'm toen op de taofel, zuchtte een keer heul deep en zee: "Job, mien jong, ik moet je wat zeggen, wa'k al veul eerder har moeten doon, maor 't kwam der aal niet van." Ze zuchtte nog ies veur ze wieder gung.

"Ik weet daj slim wies bint met je pap, maor mien jong, je pap is je echte pap niet ......." 

“Toen ik negentien was”, vertèelde ze, “heb ik een tied in Amerika woond. Daor wör ik gek op bluesmeziek en ik bezöcht daorom heul vaok een bluescafé. Tiedens een optreden van een bekèende bluesband, The JJ Band, wör ik verleefd op de gitarist, John Jacobs.” Ze dronk heur koffie met een aofwezige blik op. Job pakte heur lege koppie en keek heur vraogend an. “Ach Job, wij waren slim verleefd en hadden saomen zu’n mooie tied, maor daor kwam een èende an toen ik weerom mus naor Nederland. Ik kreeg zien hood met en wij maokten de aofspraok, dat ik 'm, zo gauw het kun, weerom zul brengen. Maor dat is der nooit van kommen. Nao een maond kwam ik der aachter, dat ik zwanger was. Ik heb ‘t nooit an John schreven, omdat ik niet wol dat mien kind, jij, opgruide in de reurige meziekwereld. Ik bin ok nooit weerom gaon naor Amerikao, ok al was hij mien eerste grote leefde. De hood heb ik altied bewaord, ik heb hum op zolder opruumd.” Job waachtte rustig tot ze wieder gung.
 “Tiedens mien zwangerschap wör ik vrienden met Albert de Vries, die net naost mij was kommen wonen. Hij was der altied veur mij, we gungen van mekaor holden en toen jij twee maond aold was, bint we trouwd ….. En zo wör Albert joen pap.” 
 Met die woorden heul heur verhaol op. Omdat ze begreep, dat ze Job veul geven har om over nao te dèenken, braacht ze de koppies naor de keuken, gaf Job een dikke smok en gung naor hoes. As e vraogen har, zul e der vanzölf wel met kommen.

"Ik weet daj slim wies bint met je pap, maor mien jong, je pap is je echte pap niet ......." 

En nou zat e daor met de hood in de haanden en dat zinnegie gung wel doezend keer deur zien heufd. Het neis mus echt even indaolen. Tusschendeur kwamen en gungen der allerhaande gedaachten laangs;  Zul zien echte vaoder nog leven? Moet ik hum opzeuken? Wat zul Albert daorvan vinden? Hum wil ik gien pien doon, hij is de beste pap die der is! En waorom hef mam zo laang waacht met dit vertellen?
 Hij mus zichzölf maor even de tied geven om an ’t idee te wennen en dan ies kieken wat e persies gung doon. Eén ding was hum nou wel dudelijk, hij wus nou in ieders geval wel waor zien leefde veur de bluesmeziek vort kwam. 
 Hij bekeek de hood ies wat beter, zul e passen? Hij zette hum op zien heufd en, verduld, hij paaste persies. Toen e hum weer aofzette, zaag e bij toeval dat der an de binnenkaant de letters JJ x MB inschreven waren. John Jacobs en Marchien Berends!?

Dree maonden laoter, nao veul naodènken en praoten met zien mam, zat e nog te twiefeln over wat e mus doon. Daor kwam veraandering in toen Albert op een zundagmörgen bij hum an kwam. Omdat die wel zeen har ho Job zat te worsteln met alles, har e ’t der met Marchien over had. Saomen hadden ze wat onderzeuk daon en zo waren ze der aachter kommen, dat The JJ Band binnenkört op zul treden in Londen. Ze hadden een kaortie regelt en geliek de treinreis en een hotel besproken. En nou kwam e alles brengen. Job was wat verlegen met de situaotie, maor Albert stelde hum gerust. Hij begreep heul good dat Job weten wol wel zien vaoder was en hij zee met klem, dat der heulemaol niks an heur omgang zul veraandern. “Ik hol van joe, mien jong, en dat blief ik doon!” Met die woorden leut e Job allén.

En zo gung Job een paor week laoter naor Londen, naor ’t concert van John Jacobs, zien vaoder. Albert har hum vanmörgen al vro aofzet op ’t station van Amsterdam en nao de treinreis har e zich meld bij ’t hotel en zien tas in de kaomer aachterlaoten. Toen was ’t tied om naor ’t concert te gaon. De taxi zette hum vlak veur de deur aof. Hij zette de hood op en gung naor binnen. Allewel der al veul mèenschen waren, kun e nog aordig veuran staon en alle bandleden good zeen. Toch keek e de heule aovend allén maor naor John Jacobs. 
 Die zung en daansde over ’t podium as een jongkerel. Job keek ’t met verbaozing an. Verbaosd dat een kerel zich zo jonger veurdee asdat e was, maor ok verbaosd. Hij veulde niet bekèend, niet speciaol. Hij veulde gien baand. Hij veulde heulemaol niks.
 Tegen ’t èende van ’t concert wus e wat e doon gung. Hij pakte de hood van zien heufd en lèegde ‘m veur op ’t podium. Daornao verleut e de zaol en leup naor zien hotel. Onderwegens stuurd’ e een sms-ie naor zien mam: “Moi mam, ik bin slim wies met mien pap, met Albert de Vries, want dat is mien echte pap!”

Ondertusschen klonk vanaof het podium: 

“ ….. Why, oh why my love,
 didn’t you come back to me
 and bring me back my hat ….. ”

Henderkien, oktober 2018
************************************************************************* 

De scheersalon 

Ik bin de zolder an 't oprumen en kom daor tuschen alle aandere 'rommel', die niet vortgooid mag worden, ok de kinderstool oet oonze scheersalon tegen. Die steit daor al heul laang, maor nou zee ik 'm echt. Ik stof 'm wat aof, gao zachies met mien haand over het nog mooie holtwaark. Mien mam hef 'm niet veur niks alle zaoterdaogen wreven, maor de lèeste keer is wel al heul laang leden.
 Mien gedachten gaon terug naor de tied, dat dizze stool nog deenst dee in de scheersalon van opa en pap. As der kleingies kwamen, die 't haor deraof mussen hebben, mussen ze in dizze stool zitten. Wat zullen der veul kinderies reert hebben as ze derin zaten. Mien zussie en ik mussen der ok in as opa oons 't haor gung knippen, maor dat gung zunder traonen. Opa was feilijk een herenkapper, maor sums knipte hij ok vrouwen 't haor. Gien ingewikkelde dingen, allèn rèecht knippen. Zo zaag oons kapsel der ok oet, alles rèecht met een körte rèechte pony. Dat kun bij oonze grote zus niet, want die har een krullenbol. 

En as ik dan in gedaachten zo terug gao naor de tied, dat wij nog in dat stooltie pasten, moet ik veural dèenken an de zaoterdaogen in de  scheersalon. Dan kwamen de opa's oet 't dörp um zich te laoten scheren. Ze heufden gien aofspraok te maoken en dus waren op zaoterdag alle stolen vaok bezet. Gieneen vund het aarg um te waachten, want zo kun der heul wat neis oetwisseld worden. En veur een klein wichie as ik toen was, was 't hartstikke mooi um daor ok aof en to even bij te wezen. Even bij Mans, een kameraod van opa, op schoot. Die praotte zo haard, hij was heul doof. Ik kreeg altied een rollegie drop van hum. En dan was daor Haarm, de begraofenisondernemer. Hij was een kameraod van pap. Met hum koj altied grappies maken. Mien zus hef hum eem keer roem in de scheerzeep zet. Niks was hum te gek. Wij vunden ’t prachtig! En Freerk en Jan, Roel en Berend, boeren van de overkant van de straot, die kwamen ok vaok. En dan niet te vergeten pap zien allerbeste kameraod Anne. Dat was altied de lèeste klant van de week. Hij kun niet eerder dan dat zien eigen slagerij sloten was. Een vaste klantenkring op zaoterdag en bijkaans gien tied veur koffie of eten. 

En alle jaoren was der één speciaole zaoterdag, de dag van de TT. Mien pap har allèn veur dizze dag een klein geluudsboxie kòocht. Dat wör ansloten op de radio in de kamer en dan met een heul lang snoer deur oonze winkel naor de scheersalon leidt, zodat alle manlu niks misten van de races in Assen. Ze bleven luustern tot het aoflopen was. Der was volgens mij gien Nederlander bij, maor zo leefde de TT in het land en ok bij opa en pap in de scheersalon. 

Zomaor wat herinneringen, allèn deur de kinderstool oet oonze scheersalon bij mij op zolder. 

Henderkien, mei 2017
***********************************************************************
Het klomphok van mien opa 
 
Mien opa kwam oet een klompenmaokersfemilie. Alle veer breurs maokten klompen. Johannes in Tynaorl, Hendrik en Roel in Zeijen en opa Roelof in Nörg. Zie hadden alle veer een aander kleurtie vaarf en een aander bloompie der op. Een soort van hoesmaark was dat. Alle jaoren gungen ze met mekaor naor Brabant, naor de klompenbeurs. Alle veer hadden ze de blauwe kiel en de stuutsiekoren boks umwisseld veur het zundagse dreedelig pak en allemaol hadden ze een hood op. Keurig nette manluu op reis. Op de beurs wörden de klompen keurd en ze kwamen vaok met een pries en een oorkonde weer naor hoes. Die oorkonde kwam dan in 't klomphok te hangen. Daor waren ze biezunder wies op! 
Het klomphok was opa zien waarkplaots. Daor zat e alle daogen in alle rust te warken, teminsten as e niet an 't knippen was, want hij was ok nog kapper. Toen ik klein was, was ik vaok bij opa in 't klomphok te vinden. Ik mug naargens an kommen, allén op een stobbe zitten te kieken. Maor je weet wel wat der gebeurt ….. aal wat niet mag, dat moej toch stiekem een keer doon. En zo kwam ik, doe ik een jaor of veer was, op een keer op een zaoterdagnaomiddag in het klomphok en dee een kleine ronde. De meeste mesienes deden niks as der gien stroom was, allén de bekapmesien wol nog draaien. Dizze mesien har een waarkblad met daorachter stief der tegenan een ronddraaiend blad met veer messen, die er net zo oetzagen as een keesschaof.  Ze waren allén wel veul schaarper. Veur elk mes zat een klein beetie ruumte, waor net een klein vingerie in paste, en zo kun ie ’t blad mooi an ’t draaien kriegen. En dat was precies wat ik dee. Ik trok allén mien vingerie niet rap genog weerom en zo verloor ik op die zaoterdagnaomiddag de naogel van mien wiesvinger. Ja, en dan moej de zunde bekennen, want daor kuj niet stiekem over doon. Der leup een mooi spoor blood deur ’t klomphok en de dokter mus der an te pas kommen. De naogel is weer angruit, maor opa stopte daornao altied een klein blokkie holt in het rad, zodat zuks niet weer kon gebeuren. Op zich was dat niet neudig, want ik har mien lessie ok zo wel leerd.
Maor ik bleef wel bij opa kommen as e an ’t waark was. Hij zat meestieds vlakbij de kachel te waarken. Het was der lekker waarm, het reuk der zo heul lekker naor fris zaogsel. Ik zat vaok met neie spaonen in mien haand te frommeln as opa verhaolen vertelde over vroger. Ik mug daor graog bij hom zitten en naor zien verhaolen luustern. Maor opa wör aolder en doe e al zowat tachtig was, kwam 't lèeste paor van zien haanden. Het klomphok wör anveegd, de kachel bleef oet en het was der leeg. Zo bleef het een toerlang tot de mesienes van opa ophaold wörden deur manluu van het klompenmuseum in Eel. Doe was het hok pas echt leeg.
Ik wör donateur van het museum en nou krieg ik alle jaoren een kaortie waor ik met twee personen een keer kan kommen kieken naor weer een neie tentoonstelling. Daor gao ik meestieds hèen en dan nim ik elke keer een aander met. Ik bekiek de neie expositie, luuster naor het verhaoltie van de veurzitter van de stichting, maor daornao moet ik ok altied even naor de mesien van mien opa. Dan striek ik der met mien haand overhèen en bin ik in gedaachten weerom in het klomphok en zee ik mien opa weer naost de kachel zitten, een nat sjekkie in de mond, een klomp op schoot, waarktuug in de haand, rustig an 't waark. Maor der mist wat, ik ruuk gien fris zaogsel! Daorveur gao ik in mien vekaansie as 't kan naor een klompenmaoker. Dan kiek ik daor wat rond, zeen of dizze man dezölfde mesienes hef, ik vertel vaok over mien opa en zien breurs, ik koop een paor kleine klompies en dan moet ik toch echt met mien haanden deur het zaogsel. Even vulen, even ruken en een klein haandtievol in de buus met. Dan bin ik echt weer terug in het klomphok van mien opa!

Henderkien, juni 2016